Bólěsť kak vrata k Ljubov i sočuvstvovanju

Sų pravdy, ktore ne možemy izčitati iz knjig.

Ne možemy ih vzjati od drugih.

Možemy ih tolko poznati, kogda sām člověk prošel skrz ně - skrz bólěsť. 

Bólěsť jest často vrag.

Ona naruša rytmus,

boli tělo, těžči dušu.

Ona može razrušiti odnosenja, plan i pokoj.

No točno ona - bólěsť - možet otkriti srce glubše, čem ljuboj nauk. 

Kogda tělo boli, kogda duša pađa, 

vsi zvuki tichať.

Ne jest města za pretvaranje, za silu, za "musim".

Tamo ostaje tolko bųtije v pravdě.

A v toj pravdě može roditi čto-to novo.

Srce, ktoro bylo zatvoreno, vdrug otkriva se.

Kogda ty sam znajěš bólesť, ty počinaš razuměti drugyh.

Ty ne voprosaš, začto oni plačut, začto kričut.

Ty znaješ.

Byl tam.

Bólěsť jest jazyk, kotorim svěť šepče:

"Teď ty jest bližko drugim.

Teď ty jest sťinno razumějuči."

I ty ne nůžno nič dokazati.

Ty gledaješ - i viděš.

I tvoje sočuvstvovanje tečě jak voda - ticho, nežno, nostanljivo.

Ne žalosť.

Ne pýha.

Tolko gluboko "da...razuměju". 

Bólěsť, ktora jest prějata, stanet vrata k Ljubov.

I Ljubov, ktora prošla skrz bólesť, už nikogda ne izčezne.

Áščá Nádjá to poznala.

I skrz jej oči - svěť tež može viděti.